Sunday, September 21, 2014
မူႀကိဳဆရာမ ဆရာ ဦးဘုန္း(ဓာတု)
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လူတုိ့သည္ ကုိယ့္တန္ဖုိးကုိ ကုိယ္မသိၾက။
ကုိယ့္ေနရာကုိ ကုိယ္တန္ဖုိးမထားၾက။ကုိယ့္တာဝန္ကုိ ကုိယ္မသိၾက။
ေတာင္ငူၿမဳိ့သုိ့ စာေပေဟာေၿပာပြဲ သြားေရာက္ခဲ့ရသည္။အေမ့အိမ္ဟုိတယ္တြင္ ေနရာခ်ထားေပးသည္။အိပ္ခန္းထဲတြင္ ရွိေသာ စေလာင္းတီဗြီမွ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုလာေနသည္။၎အင္တာဗ်ဴးကုိ စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္မိခဲ့သည္။ သေဘာက်သည္။
၎အင္တာဗ်ဴးတြင္ မူၾကဳိေက်ာင္းမွ ဆရာမငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ေမးၿမန္းၿခင္းၿဖစ္သည္။
ၿပထားေသာ ေနာက္ခံလႈပ္ရွားမႈ အရုပ္မ်ားတြင္ ကေလးငယ္မ်ားေဆာ့ကစားေနသည္ကုိ ေတြ့ေနရသည္။
”ဆရာမ တာဝန္ထမ္းတာၾကာၿပီလား”
”၃ ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ”
”ဘာတာဝန္ ယူရသလဲ”
”ကေလးေတြရဲ့ စရုိက္သဘာဝကုိ သူတုိ့စရုိက္အမွန္အတုိင္း မိဘေတြသိဖုိ့ ကေလးေတြကုိယ္တုိင္သိဖုိ့ တာဝန္ယူရတယ္”
”နည္းနည္းေလး ဒီထက္ပုိၿပီး ရွင္းၿပလုိ့ရမလား”
”ကေလးဆုိတာ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။အားကုိးစရာေကာင္းတယ္။ ေၾကာက္စရာလည္း ေကာင္းတယ္ရွင့္။”
Subscribe to:
Posts (Atom)