၂၁ ရာစုေက်ာက္ေခတ္မ်ား

ကြ်န္ုပ္သည္ အေတြးေခၚပညာရွင္တစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ ့သလို စာေပေရးသားရာ၌ ကြ်မ္းက်င္ေသာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္လဲ မဟုတ္ခဲ ့ပါ။ထို ့အတူ စာမ်ားမ်ားဖတ္၍ ဗဟုတုတ ၾကြယ္ဝေသာ လူတစ္ေယာက္လဲ မဟုတ္ခဲ ့ပါ။ ရိုးသားစြာ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္သာ ကြ်နု္ပ္ဧ။္ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေရးသား လိုက္ခ်င္းျဖစ္ပါသည္။ထိုထင္ျမင္ခ်က္မ်ားသည္ (လံုးဝ)မွန္ကန္မႈ ့ ရွိလိမ္ ့မည္ဟု မဆိုလို။မွားယြင္းေကာင္းမွားယြင္းနိဳင္ပါသည္။အကယ္၍ မွားယြင္းခဲ ့ပါက ကေလး အေတြးျဖင္ ့ေရးသည္ဟုမွတ္၍ ကြ်န္ုပ္အား နားလည္ေပးၾကပါကုန္။…ကြ်နု္ပ္ေျပာလိုသည္မွာ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈ ့ ႏွင္ ့ပတ္သက္၍ ျဖစ္သည္။ ေခတ္ကာလဧ။္ ေရစီးေခ်ာင္းသည္ အရွိန္ ျမင္ ့မားလွ်င္ျမန္စြာ တိုးတက္ေျပာင္းလည္းလာခဲ ့သည္ ။ထိုသို ့ ေျပာင္းလဲလာသည္ႏွင္ ့အမွ် ယဥ္ေက်းမႈ ့မ်ားတျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကိုေတာ ့ ကြ်န္ုပ္ အလြန္မင္း စိုးရိမ္ပါသည္။ကြ်ႏ္ုပ္တို ့ျမန္မာနိဳင္ငံ(သို ့မဟုတ္)ျမန္မာလူမ်ိဳး တို ့ဧ။္ အနာဂါတ္သည္ မည္သို ့ရွိမည္နည္း။ တိုးတက္ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင္ ့ ပတ္သတ္၍ ငယ္စဥ္က ၾကားသိခဲ ့ ဘူးေသာ အေၾကာင္းအရာေလးတခုအား ျပန္သတိရမိပါသည္။ေရွးအခါ ကလူရိုင္းမ်ားသည္ အဝတ္စားဟူ၍ မရွိပဲ သစ္ရြက္မ်ားျဖင္ ့သာ အရွက္ ကို လံုေအာင္ဖံုးထားၾကရသည္။တျဖည္းျဖည္း တိုးတက္လာကာ တိရိစာၦန္ မ်ားဧ။္ သားေရမ်ားကို ဝတ္ဆင္လာခဲ ့ ၾကသည္။လူရိုင္းမ်ား အဝတ္စား မဝတ္ျခင္းမွာ အဝတ္စားမရွိ၍ ျဖစ္ေသာ္လည္း အခုေခတ္ တြင္ အဝတ္စားမ်ား အလြန္ေပါပါသည္။သို ့ေသာ္ အဘယ္ ့ေၾကာင္ ့လူတို ့ အဝတ္စားမ်ားတျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကပါသနည္း……။ ေနာင္ႏွစ္မ်ားစြာတြင္ လူတို ့သည္အဝတ္စားမ်ား ဝတ္ၾကပါအံုးမည္ လားဟု ထိတ္လန္ ့စြာ ေတြးမိပါသည္။ အထူးသျဖင္ ့ျမန္မာ ့ယဥ္ေက်းမႈ ့ မ်ားေပ်ာက္ကြယ္မွာကိုေတာ ့ ျမန္မာနိဳင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနျဖင္ ့ ကြ်န္ုပ္စိုးရိမ္ မိပါသည္။ ကြ်န္ုပ္သည္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ထိုင္းနိဳင္ငံသို ့ႏွစ္အေတာ္ ၾကာၾကာ ေရာက္ခဲ ့ ရေသာ္လည္း ကြ်န္ုပ္ဧ။္ စိတ္ထဲတြင္ ျမန္မာ ့ယဥ္ေက်းမႈ ့အား ႏွစ္သက္ဆဲ တန္ဖို းထားျမတ္နိဳးဆဲျဖစ္သည္။ လုပ္ငန္း ခြင္မွအပ က်န္သည္ ့ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြ်န္ုပ္သည္ ျမန္မာဆန္ဆန္ အဝတ္ စားျဖင္ ့သာ ေနထိုင္ခဲ ့ပါသည္။ တေန ့ကြ်န္ုပ္သည္ ေစ်းထဲသို ့ ေလွ်ာက္ လည္ရင္း ေဆးဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ျမန္မာစကားေျပာေသာ ဆံပင္နီနီ စကတ္တိုတို(အတိုအားေဘးမွ ခြဲထား ေသးသည္) ႏွင္ ့ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကိုေတြ ့ရသည္ ။ထိုေကာင္မေလးသည္ ကြ်န္ုပ္အား ျမန္မာ မွန္းသိ၍ ျမန္မာစကားျဖင္ ့ “ဘာယူမလဲ”ဟုေမးပါသည္။ ကြ်န္ုပ္ အံၾသ စြာျဖင္ ့ “နင္ျမန္မာစကားေျပာတက္တယ္ေနာ္” ဟု ေျပာေသာအခါ ထိုေကာင္မေလးက “ျမန္မာပဲ ျမန္မာစကားတက္မွာေပါ ့တဲ ့”ကြ်န္ုပ္ ဘယ္လို ့မွ မထင္ထားပါ။ သူဝတ္စားထားပံုသည္ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈ ့နဲ ့ ဘာမွ မဆိုင္ေသာေၾကာင္ ့ “နင္က ျမန္မာသာေျပာသာ ျမန္မာ မဆန္ လိုက္တာဟာ” ဟုကြ်န္ုပ္ျပန္ေျပာေသာအခါ သူမက ကြ်န္ုပ္ကို သနားစရာ သတၱဝါ တစ္ေကာင္လိုၾကည္ ့ၿပီး “အကိုက အေတာ္ကို ေခတ္ေနာက္ၾကေနၿပီတဲ ့ ထိုင္းေရာက္ေနတဲ ့က်မ မဆိုထားနဲ ့အခုေခတ္ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ ့ မိန္းကေလး တခ်ိဳ ့ ၾကည္ ့လိုက္အံုး”တဲ ့။ ကြ်န္ုပ္ အေတာ္ေတြေဝသြားပါသည္။ သူတို ့ပင္ အေတြးေခ်ာ္ေန သေလာ။ကြ်န္ုပ္ပင္ ေခတ္ေနာက္ၾကေနသေလာ။ ေသရွာတာကေတာ ့ သူတို ့သာေခတ္ေနာက္ၾကေနျခင္းျဖစ္သည္။အဘယ္ ့ေၾကာင္ ့ဆိုေသာ္ သူတို ့သည္ ေရွး လူရိုင္းေခတ္ကို ျပန္သြားေနေသာေၾကာင္ ့ျဖစ္သည္။ ျမန္မာနိဳင္ငံသည္ တခ်ိန္က ကမာၻအလယ္တြင္ ယဥ္ေက်းေသာတိုင္းျပည္အျဖစ္ ထင္ရွားခဲ ့ဘူးသည္ဟုဆိုဧ။္ ။ ထို အစဥ္လာသည္ ကြ်နု္ပ္တို ့ေခတ္ေရာက္မွ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမည္ဆိုလွ်င္ အင္မတန္မွ ဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းပါသည္။ ေရွးလူႀကီးမ်ားႏွင္ ့ကိုယ္ ့မိဘမ်ားဧ။္ မ်က္ႏွာကို အိုးမည္းသုတ္ရာေရာက္ပါလိမ္ ့မည္။ထို ့ေၾကာင္ ့ လံုးဝမေပ်ာက္ဆံုးခင္ အခ်ိန္မွီ ထိန္းသိမ္းဖို ့လိုအပ္လွပါသည္။ ကိုယ္အမူရာ ယဥ္ေက်းျခင္းႏွင္ ့ ႏႈတ္အမူရာယဥ္ေက်းျခင္းအနက္ ကိုယ္အမူရာယဥ္ေက်းမႈ ့တြင္ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈ သည္လည္း အဓိက က်ေပလိမ္ ့မည္။ျမန္မာ ့ယဥ္ေက်းမႈ ့နဲ ့ဆန္ ့က်င္ေသာနိဳင္ငံမ်ားဧ။္ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ့အားအတုမခိုး သင္ ့ပါ။အထူးသျဖင္ ့ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားပို၍ ဂရု စိုက္သင္ ့ပါသည္။ ျဖစ္နိဳင္လွ်င္ ျမန္မာ ့ယဥ္ေက်းမႈ ့အားကမာၻက သိေစခ်င္ပါသည္။သို ့ေသာ္ ကြ်န္ုပ္တြင္ အစြမ္းစမရွိပါ။ သက္နိဳင္ သေလာက္သာ ႀကိဳးစားရန္ရွိပါသည္။ တေန ့တြင္ေတာ ့ ကြ်န္ုပ္အတြက္ အခြင္ ့ထူးတခုရရွိခဲ ့ပါသည္။ကြ်န္ုပ္ အထက္ လူႀကီးဧ။္ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ လူမ်ိဳးစံု မိတ္ဆံု စားပြဲေလးတခုအား တက္ေရာက္ခြင္ ့ရခဲ ့ပါသည္။ထိုပြဲတြင္ ကြ်န္ုပ္(ျမန္မာ) ႏွင္ ့ထိုင္းအမ်ိဳးသား (၃)ဦး၊အမ်ိဳးသမီး(၂)ဦး၊လာအို အမ်ိဳးသား(၁)ဦး၊ကမ္ေဘာရီးယားအမိ်ဳးသား(၂)ဦးအမ်ိဳးသမီ(၁)ဦး၊ မေလးရွားအမ်ိဳးသမီး(၂)ဦး၊ဖိလစ္ပိုင္အမ်ိဳးသား(၁)ဦးႏွင္ ့အထူးဧည္ ့သည္ေတာ္အျဖစ္အေမရိကန္ အမ်ိဳးသမီး(၂)ဦးတို ့ တက္ေရာက္ၾကပါသည္။ထိုပြဲတြင္ ကြ်န္ုပ္သည္ ျမန္မာဆန္ဆန္(ေယာပုဆိုးအညိဳေရာင္ႏွင္ ့အကႌ်အျဖဴေကာ္လာကတံုး) ဝတ္ဆင္၍ တက္ေရာက္ခဲ ့ပါသည္။ အားလံုးအလယ္တြင္ထူးရွားေနေသာကြ်န္ုပ္အားၾကည္ ့၍ အေမရိကန္မေလးတစ္ဦးက လက္မေထာင္ျပကာ ျမန္မာျပည္ ပုဂံၿမိဳ ့သို ့ေရာက္ဖူးေၾကာင္းႏွင္ ့ျမန္မာ ့ယဥ္ေက်းမႈ ့ႏွင္ ့ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈ ့အားႏွစ္သက္ေၾကာင္းေျပာပါ သည္။ထို ့ေနာက္ သူမဧ။္ခရီးေဆာင္ကြန္ျပဴတာထုတ္၍ ျမန္မာဝတ္စံုျဖင့္ရိုတ္ထားေသာ သူမဧ။္ဓါတ္ပံုမ်ားထုတ္ျပပါသည္။ အလြန္ပင္လိုက္ဖက္၍ၾကည္ ့ေကာင္းပါသည္။ျမန္မဝတ္စံုအားအခ်ိဳးက်နစြာ ဝတ္တက္ျခင္းမရွိေသာ အေမရိကန္မေလးပင္ ဤမွ် ၾကည္ ့ေကာင္းလွ်င္ ကြ်န္ုပ္တို ့ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ားေျပာဖြယ္ရာရွိမည္မထင္ပါ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ့အားၾကြားခ်င္ေနေသာ ကြ်န္ုပ္အဖို ့ အခြင္ ့ေရးရသည္ႏွင္ ့သူမဧ။္ ကြန္ျပဴတာခြင္ ့ေတာင္းကာ အင္တာနက္လိိုင္းေပၚမွ ျမန္မာ ့ရိုးရာဓေလ ့မ်ားပါေသာ ေတာသီခ်င္းမ်ားအား ကြ်န္ုပ္ဖြင္ ့ျပပါသည္။သို ့ေသာ္ ထိုမွ် ၾကြား ယံုျဖင္ ့ကြ်န္ုပ္အားမရနိဳင္ေသးပါ။ထို ့ေၾကာင့္ ျမန္မာနိဳင္ငံဧ။္ အဓိက ယဥ္ေက်းမႈ ့ျဖစ္ေသာ ျမန္မာသႀကၤန္အား ျပလိုက္ မိပါသည္။အေမရိကန္မေလးသည္ သေဘာၾကၾကည္ ့ေနရင္း တေနရာအေရာက္တြင္ “ဟြန္ ့”ကနဲေအာ္ကာ သူမဧ။္ မ်က္ႏွာတခုလံုးရဲတက္လာကာ အေတာ္ပင္ရွက္သြားပံုရပါသည္။ကြ်န္ုပ္ၾကည္ ့လိုက္ေတာ ့“ဟာ” ကိုယ္ ့မ်က္လံုးကို မယံုရဲ။ဤေနရာမွာပင္ ကြ်န္ုပ္ သတိေမ ့ေျမာလိုက္ခ်င္ပါသည္။ကိုယ္ ့ကိုကိုယ္ ျမန္မာဟုေျပာရမွာအေတာ္ ေၾကာက္သြား ခဲ ့ပါသည္။အနီးနားတြင္အဆိပ္ခြက္ရွိပါက အဆိပ္ေသာက္၍ ေသျပစ္ခ်င္ပါသည္။အဘယ္ ့ေၾကာင္ ့ဆိုေသာ္ ျမန္မာမိန္း ကေလးတခ်ိဳ ့ လူလယ္ေခါင္ ေရကစားမ႑ပ္ေရွ ့တြင္ အဝတ္စားေပါင္တိုနဲ ့ အကႌ်လည္ဟိုက္ျဖင္ ့အကုန္လံုးထုတ္ျပကာ ေပါက္ကရ ဇာတ္ခင္းေနေသာေၾကာင္ ့ျဖစ္သည္။ျမန္မာေတြမွ ဟုတ္ပါရဲ ့လား။ အသက္နဲ ့လူလုပ္တာမဟုတ္ အရွက္နဲ ့လူလုပ္တာဟု ေၾကြးေၾကာ္ခဲ ့ေသာစကားမ်ားသည္ ခုေတာ ့ ဘယ္ေရာက္ ကုန္သနည္း။ ကြ်န္ုပ္တို ့သည္ ကိုယ္ ့တိုင္းျပည္ဂုဏ္ျမင္ ့ေအာင္ မလုပ္နိဳင္သည္ ့တိုင္ တိုင္းျပည္ဂုဏ္ၾကဆင္းေအာင္ေတာ့ မျပဳလုပ္သင္ ့ပါ။ကြ်န္ုပ္သည္ ဤေနရာမွ အျမန္ဆံုးထြက္ခြာခဲ ့ရသည္။အျပန္တြင္ေတာ ့ ကြ်န္ုပ္အတြက္ ေတြးစရာမ်ားရွိ လာခဲ ့ပါသည္။ ေခတ္မွီျခင္း၊ေခတ္ေနာက္က်ျခင္းႏွင္ ့ျမန္မာ ့ယဥ္ေက်းမႈ ့(သို ့မဟုတ္)ျမန္မာဆန္ဆန္ဝတ္စားဆင္ယဥ္ျခင္း ကြ်န္ုပ္တို ့ျမန္မာနိဳင္ငံမွလူတခ်ိဳ ့သည္ (လူတိုင္းကိုမဆိုလိုပါ) အေနာက္တိုင္းဆန္စြာ ဝတ္ဆင္ေနထိုင္မွ ေခတ္မွီသည္ဟု ထင္ေနၾကသည္။ ထိုသို ့ဆိုပါမူ ကြ်န္ုပ္တို ဧ။္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ အေမစု (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္)သည္ အၿမဲတေစ ျမန္မာဆန္ဆန္ အဝတ္စားမ်ားကိုသာ ဝတ္ဆင္ေလ ့ရွိသည္ကို ေတြ ့ရပါသည္ သို ့ေသာ္ အေမစု (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္)သည္ ေခတ္မွီေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးဆိုသည္ကိုေတာ ့မည္သူမွ် ျငင္းနိဳင္ လိမ္ ့မည္မဟုတ္ပါ။